सानो कवीता

न रूनु है आमा...२  यो पॅरदेशी घर फर्की  न आउदँ ।
न रूनु है बाबा मृत्युले मलाई  चुडाउदाँ,,,,,,,,॥

मेरा वरिपरि मृत्युका खाल्डाहरु नाचिरहेछन्.....२
कहिकतै म त्यस खाल्डोमा परेछु भने............।
न रुनु है आ....२ हास्दै बिदाई गरेको छोरा बन्द बाकसमा आउदाँ.............॥

म हिडने बाटोभरु मृत्युका काडाँहरु तेर्सि रहेछन् ......२
कहिकतै त्यस काडाँले मलाई घोचेछ भने..........।
न रुनु है चेलि ...२ तिम्ले सप्तरंगी टिकाँ लगाँउने निधार मृत्युले पहेलो टिकाँ लगाँउदा.......॥

                                                                                               क्रमश........
(मेरो ��डाँयरीको एक पन्ना) बाट